Mijn traject begon nu bijna anderhalf jaar geleden bij jullie labyrint. Op dat moment had ik ontslag genomen bij een werkgever waar ik 7 jaar voor had gewerkt. Ik weet nog dat toen ik begon dat ik dacht ach dat doe ik even, het probleem is niet zo heel groot dus gewoon even schouders eronder en door.
De intake bij Alice was erg prettig. Ik kreeg gelijk een vertrouwd gevoel bij haar waardoor ik eigenlijk alles in een stormvloed eruit gooide in een notendop. Alice stelde een combi behandeling voor, duo sessies bij haar en bij collega gedragskundige Cyril. De kennismaking met Cyril was fijn, maar gelijk ook heel duidelijk. Het spiegelen van mijn eigen gedrag was begonnen. Ik stond altijd in standje verdedigen / excuses verzinnen, vooral heel veel loze woorden. Stop! Ik moest leren voelen. Voelen wat er vanbinnen zat. Luister naar het fluisteren van je hart. Want er schreeuwde ontzettend veel in mij, behalve mijn gevoel, dat was een klein stemmetje diep weggedrukt waar ik niet meer naar aan het luisteren was.
Ik wilde het zo graag goed doen voor iedereen dat ik keer op keer over mijn eigen grens heen ging. Ook tijdens de therapie was het nog een tijd het geval. Elke sessie kwamen er wel speerpunten of zaadjes zoals jullie dat noemden waarmee ik aan het werk ging. Soms bewust maar in eerste instantie ook onbewust. Daarna volgde bewust. Op het moment dat ik mij bewust werd van dingen die er waren geweest en dat ik best verdrietig mocht zijn overviel het me. Ik kreeg een complete paniekaanval. Thuis stapte ik weer in mijn oude valkuil: niet luisteren naar het fluisteren van mijn hart maar gewoon zoals het mij vroeger geleerd was verder gaan, door gaan, iedereen voelt zich wel eens rot. Tot mijn volgende sessie ik hier over sprak met de coaches en Cyril. De boodschap was vrij simpel…luisteren naar je hart. Vanaf dat moment en misschien juist ook wel omdat ik me nu bewust was van mijn gedrag kon ik het veranderen.
Als ik nu iets voelde en dat voelde niet fijn ging ik met mezelf praten, mezelf aanmoedigen en prijzen i.p.v. mezelf straffen of me schamen. Ik merkte dat het fijn was en nog steeds is om jezelf lief te hebben. Het mooiste cadeau was om dit ook door te geven naar mijn kinderen. Jullie mogen bang zijn, verdrietig zijn, alles voelen wat je voelt en het is goed.
Nu anderhalf jaar verder merk ik dat ik nog steeds leer. Ik weet nog dat ik de therapie niet durfde te stoppen en het einde telkens maar uitstelde omdat ik dacht dat ik het niet zonder jullie kon. Maar jullie zijn er, altijd een belletje, een appje of een mailtje en dat is een fijn gevoel. Ik noem het nu altijd het grootste cadeau aan mezelf voor mijn leven lang.
Het was en is nog steeds diep gaan om patronen te veranderen. Ook mensen moeten wennen aan een patroon die jij weer veranderd. Jezelf zijn en goed zorgen voor je hart!
Ik heb een nieuwe leuke baan waarbij de lat hoog ligt, maar doordat ik nu dingen benoem en uitspreek wordt de lat minder hoog. Geef ik mezelf tijd om te leren, fouten te maken en te weten dat het mag. Geef grenzen aan voordat ik ze bereik en zie dingen meer in het perspectief zoals het is, voel het.